Oft an besonnesch a „Krisenzäiten“ héiert een: „mir setzen all am selwechte Boot“. Mee stemmt dat iwwerhaapt? A wiem netzt des Behaaptung? Fir dëser Fro op de Grond ze goen, muss een als éischt gesinn, dass et verschidden Interessen innerhalb der Gesellschaft ginn an des stinn sech oft antagonistesch géigeniwwer. Beispillsweis huet ee Patron een Interessi dodrun um fräie Maart souvill Benefice wei méiglech ze maachen, wat nëmme méiglech ass an dem hir bei senge Salariéë spuert. De Salarié géigeniwwer huet een Interessi dodrun, esou vill wei méiglech fir seng Aarbechtsleeschtung ze kréien. Ee Proprietäre probéiert sou vill wei méiglech fir de Loyer ze froen, wat op Käschte vum Locataire geet. Mir liewen also an enger Gesellschaft an där eng Ongläichheet immanent ass, well de System e.a. op Eegentum-Verhältnisser baséiert.
Den demokratesche Staat behaapt, dass hien d‘Interesse vum Vollek vertriede géif. Mee d‘Behaaptung, dass d‘Regierung d‘Interesse vun eis all vertrëtt ass nëmme méiglech an dem si eng abstrakt Gemeinschaft erschaffen – mir setzen dach all am „selwechte Boot“. D‘Ongläichgewiicht gëtt doduerch net opgehuewe, mee zu Gonschte vun den enger Uewer-Schicht ginn d‘sozial Problemer (déi am direkte Verhältnis zu de Muechtverhältnisser sti) cachéiert. E gutt Beispill ass och den Nationalismus, deen eng kënschtlech (klassen-iwwergräifend) Gemeinschaft kreéiert an esou Klassekonflikter bekämpft.
L’émeute de Haymarket le 4 mai 1886 à Chicago, ou: Autour d‘une insurrection au cœur de l’industrie américaine
Comme à chaque 1er mai, les représentants des travailleurs se célèbrent eux-mêmes. Ils racontent l’histoire d’une amélioration continue des relations de travail grâce à l’engagement syndical. Ils bavardent autour de leurs objectifs futurs, de la façon dont ils vont parfois plus, parfois moins mettre à genoux le patronat – mais plus probablement, feront des compromis et les vendront ensuite comme des victoires. Le 1er mai est la fête du travail, la fête des travailleurs ou la fête du mouvement ouvrier, tout dépend du degré de pathos et de rhétorique dont vous voulez vous parer. Les babillards gauchistes et syndicalistes font ainsi remonter leur tradition du 1er mai solennel aux luttes ouvrières de la fin du XIXe siècle et se servent des épisodes confrontatifs comme ceux de mai 1886 à Chicago, même si ceux-ci avaient pour perspective de se libérer des syndicats et de la représentation.
«Des barbares, des sauvages, des anarchistes analphabètes et ignorants d’Europe centrale ; des hommes qui ne peuvent comprendre l’esprit de nos libres institutions américaines ! Je suis l’un d’entre vous.»
August Spies
Le 1er mai 1886, entre 300 000 et 500 000 travailleurs se mettent en grève aux États-Unis, la plupart d’entre eux, environ 90 000, à Chicago. La classe exploitée ne s’est pas mis en grève uniquement pour la journée de huit heures, mais contre l’ensemble des conditions de vie et de travail. Les émeutiers ont paralysé toute l’industrie de Chicago. Le 3 mai, la police est intervenue contre les grévistes dans l’usine de machines agricoles McCormick, à la suite de quoi six travailleurs ont été abattus par la police et plusieurs autres blessés. L’après-midi du même jour, un tract proclamant « Vengeance ! Travailleurs, aux armes ! » appelle à un rassemblement de protestation sur Haymarket Square. Les révolutionnaires et les ouvriers insurgés s’étaient déjà rassemblés sur la place depuis plusieurs jours, et des discours enflammés ont été entendus. Les réunions et les manifestations se sont toujours accompagnées d’une répression, au cours de laquelle la police tentaient d’empêcher qu’elles se tiennent et il n’était pas rare que des manifestants soient blessés ou même tués. Le 3 mai, cependant, la manifestation s’est déroulée sans qu’aucun coup de feu ne soit tiré. Le lendemain, le 4 mai, les gens ont voulu à nouveau se rassembler sur Haymarket, ce que la police a tenté d’empêcher à plusieurs reprises. La situation s’est envenimée lorsqu’un inconnu a jeté une bombe dans les lignes de police et que la police a commencé à tirer sur les manifestants. Du côté de la police, il y a eu 7 morts, le nombre de morts parmi les manifestants n’est pas connu. Comme les anarchistes ont joué le rôle le plus fort et le plus important au sein du mouvement de grève à Chicago, des discours anarchistes ont été tenus à Haymarket les jours précédents, la presse a mené une véritable chasse contre les anarchistes connus qui se sont retrouvés accusés d’avoir posé la bombe. Par la suite, huit anarchistes ont été arrêtés et inculpés : Georg Engel, Adolph Fischer, Louis Lingg, Albert R. Parsons, August Spies, Samuel Fielden, Michael Schwab et Oskar Neebe. Tous, à l’exception de ce dernier, ont été condamnés à mort (Schwab et Fielden ont cependant vus leurs peines être commuées en peines de prison à perpétuité). L’accusation n’a pu prouver que l’un d’entre eux avait lancé la bombe, mais les accusés ne se sont en aucun cas dissociés de la violence révolutionnaire. Pour eux, en tant qu’anarchistes, la question de la « culpabilité ou de l’innocence » n’était qu’une question bourgeoise et sans intérêt « Il [le procureur] n’a pas critiqué et condamné les doctrines de l’anarchisme, mais nos méthodes pour les mettre en pratique », a résumé Louis Lingg devant le tribunal. Aucun des accusés n’a plaidé coupable de l’attentat, mais ils se sont considérés comme « coupables » envers l’État bourgeois pour avoir cherché à le détruire. Albert R. Parsons a déclaré, alors qu’il était assis sur le banc des accusés : « De la même manière, la dynamite est devenue aujourd’hui le libérateur de l’homme de la domination et de l’asservissement par ses semblables. » Les derniers mots d’Adolph Fischer ont été « La liberté ou la mort ». George Engel, juste avant d’être pendu, a crié « Vive l’anarchie ».
An der Logik vun der Politik ginn et keng Individuen, also keng eenzel Mënschen, mee nëmme Bierger: de Mënsch als politesch Subjekt. Entscheedungen, déi een indirekt oder direkt betreffen, soll un Anerer, Politiker, Institutioune weidergeleet an vun hinne geréiert ginn. Vill Leit huelen dëst warscheinlech als Entlaaschtung op, well hinne kee Kapp oder Kraaft méi bleift no der Aarbecht, Familljeliewen, Kanner, asw. sech nach mat (komplexen) Themen (déi een selwer betreffen) ze beschäftegen, et resignéiert een an erdréit d‘Situatioun einfach. A wa Konflikter opkommen, och déi een owes net méi schlofe loossen, da sollen des iwwer „Ëmweeër“ geléist ginn (au moins probéiert), an dreems een dëse Vermëttler (Parteien oder Gewerkschaften) iwwerléisst. Dëst ass de politeschen Encadrement deen eng Demokratie erlaabt. Alles wat doriwwer eraus geet, gëtt als onverständlech, Dommheeten, asw. diffaméiert an als „on-politesch“ probéiert ze entkräften.
Aarmut ass d‘Realitéit fir eng rëtsch vu Leit hei am Land, jee no Etude schwanken d‘Zuele vun aarm Leit a Lëtzebuerg. Och d‘Gefor an d‘Aarmut ze falen ass fir vill Leit stänneg present an eng permanent Stresssituatioun, grad wann een eng Famill oder eng Responsabilitéit fir een Aneren huet. D‘Corona-Kris verstäerkt d‘Aarmut, Gefor an d‘Angscht nach mol staark. Dobäi ass Aarmut ee Produkt vun engem kapitalistesche System, well wann et eppes geet wat de Kapitalismus net kann, dann ass et sozial Gerechtegkeet. Et geet hei lo net dreems eng nei Definitioun vun Aarmut duerzeleeën, dofir nëmme kuerz: Aarmut entsteet, doduerch dass een alles wechgeholl an ofhängeg vum Maart a Staat gëtt an dobäi innerhalb der Verdeelung manner zougestane geet. Aarmut geet soumat virun allem als eng materiell Aarmut wouergeholl. Mir liewen an enger Gesellschaft an der alles zu enger Wuer gemaach gëtt. Wann ee wéineg Suen huet ass een schonns direkt exclu vu gesellschaftlechen Aktivitéiten. Mee fir d‘Elend wat de Kapitalismus produzéiert am Ganze wouerzehuelen, muss sech eng Interpretatioun vun Aarmut op alles bezéien, wat een aarm mécht – och emotional Aarmut.
E Beitrag vir eng Diskussioun déi et (nach) net zu Lëtzebuerg gëtt
Resümmee: D‘Police verkierpert d‘Muecht vum Staat a mécht seng Gesetzer a d‘Muechtverhältnisser real a spierbar. Dobäi ass d‘Police d‘Legitimatioun vum Gewaltmonopol, déi sech de Staat selwer zougesteet. Anescht wier d‘staatlech Legitimatioun just imaginär. De primären Zweck vun der Police ass hir Selbsterhaalung – Wuesstum, méi Pouvoir an dat, onendlech vill. Wann een déi ënnerschiddlech politesch Regierungen a Staate vergläicht, déi all eng Police hunn, kennt een zur Conclusioun, dass d‘Monopol vun der Police net duerch d‘Mëttel vun der Gewaltausübung, mee duerch d‘Rechtméissegkeet vun der Gewaltuwennung ausgeüübt gëtt. Mee wann d‘Police d‘Recht iwwer Liewen an Doud huet, dann huet dat näischt mat Gerechtegkeet ze dinn. Wa mir toleréieren, dass d‘Police Waffen huet, da kennen des ëmmer och benotzt ginn… D‘Recht een ëmzebrénge kann awer kengem Mënsch gehéieren, wann da, kann des Recht nëmmen duerch eng verwerflech Rechtsgrondlag legitiméiert ginn. Wann zum Beispill an deene meeschte Länner Doudesstrof ofgeschaaft ass, schaaft dat net d‘Gewalt vun der Police of – déi d‘Risiko matbréngt Mënschen ëmzebréngen. Genau dat ass de Fal, d‘Police bréngt Leit ëm! A wann se net ëmbréngt, da schléit, foltert, diskriminéiert an erniddregt si. Sech also d‘Fro ze stellen, wei ouni Police liewen a mat Problemer a Konflikter ëmgoen, ass d‘Fro wei ouni strukturell an organiséiert Gewalt liewen? Des Fro eeschthaft ze diskutéieren a se praktesch ze experimentéieren, stellt sech leider ëmmer ze spéit, nom Doud vun engem Mënsch duerch d‘Police.
“An der aktueller Corona-Kris erléissen d‘Regierungen iwwerall Haushalts-Restriktiounen mat dem Argument, dass kee Budget méi do ass. Mee gläichzäiteg ginn astronomesch Zommen aus dem Hutt gezu fir Finanzinstitutiounen zur Verfügung ze stellen. Vu wou kommen déi Milliarden?”
Eng Skizz vum Finanz- a Bankesystem
Am Mäerz 2020 huet d‘Europäesch Zentralbank (EZB) als Reaktioun op Corona-Kris de Pandemic Emergency Purchase Programme (PEPP) annoncéiert. Dëse Programm soll Scholden opkafen an esou eng Stabilitéit am privaten an ëffentleche Secteur garantéieren – Staatsverscholdung an der EU léit Enn 2020 bei ca. 11 Milliarden Euro, an a Relatioun zum BIP bei 97,3%. D‘EZB accordéiert ufanks eng finanziell Enveloppe vu 750 Milliarden, déi awer kontinuéierlech erhéicht gëtt: „The Governing Council decided to increase the initial €750 billion envelope for the PEPP by €600 billion on 4 June 2020 and by €500 billion on 10 December, for a new total of €1,850 billion.“Hannert der Motivatioun vun dësem Programm stécht sécherlech eng Angscht, dass et zu engem Kollaps am Finanzsystem kennt. Och geet kloer an den Diskussiounen ëm de Programm, dass d‘EZB a Persoun vun der Presidentin Christine Lagarde, alles drun hält den Euro „sans limites“ ze ënnerstëtzen.
China, d‘USA an mat der EU, Lëtzebuerg iergendwéi dertëschent
Zeitunge wei forum an och reporter.lu hunn sech an hire leschten Ausgabe mat dem Thema China befaasst an een interessante Bléck op Lëtzebuerg an hir Relatioun mat China geworf. Mir wëllen hei ee weidere Beitrag leschten a probéieren d‘Entwécklung vu China innerhalb enger globaler Ëmstrukturéierung an enger Kris vum „westlechen“ Kapitalismus an (alen) Neo-Liberalismus ze analyséieren. Déi, amfong net méi sou nei Roll vu China als eng Weltmuecht, bedeit gläichzäiteg een lafende Verfall vun den USA. Wirtschaftlech léisst sech dësen Ënnergang mam Fall vum Dollar beobachten. Mir probéieren dowéinst hei ee klengen Exkurs op den Opstig, mee v.a. den ugekënnegten Ënnergang vun den USA an hirer Hegemonie ze skizzéieren.
“De Garer Quartier a Bouneweg soll scheinbar eng méi profitabel Clientèle uspriechen an unzéien. An dofir muss säin Image verännert ginn an gewëss Mënsche (mat hire Problemer) verdrängt ginn.”
Repressiv Virgäng fir eng Ëmstrukturéierung vum Garer Quartier an Bouneweg
Eng grondleeënd repressiv Approche vum Lëtzebuerger Staat wéisst sech an der aktueller Diskussioun ëm de Garer Quartier, a praktesch um Terrain. Mat dem politesche Keyword Sécherheet, gi ganz Quartieren ënner Soupçon geholl. Dozou kennt, dass een de Verdacht, net komplett fale loosse kann, dass tragesch Fäll politesch Instrumentaliséiert ginn, fir jeeweileg repressiv Mesuren ze legitiméieren. An engem maartorientéierte System verbleift d‘Sécherheet (oder vill éischter déi Verwendung vun dem Begrëff) an der selwechter Logik. Et geet virun allem ëm eng Sécherheet vum lukrative Geschäft (hei v.a. vum Logement) – an net ze vergiessen, och e profitabelt Geschäft duerch „Sécherheet“ (privat Sécherheetsfirmen, de Verkaf an Entwécklung vun neie Kontrolltechnologien, asw.). Dobäi gräift de Lëtzebuerger Staat ganz gären op repressiv Methoden zréck: Ausbau vum Pouvoir vun der Police, esou wei privat Flicken, Kameraiwwerwaachung,…
